Annem gittiğinde inanamamistim kardeşime bakıp gitti diyemedim sadece ağladım birbirimize bakıp saatlerce ağladık caresizligimize ağladık babama 2 ay krallar gibi baktık ama hastalığı çok ilerlemisti 2 ay sonra babamı kaybettik hemde gözlerimin önünde öldü o çaresiz ambulans bekleyislerimiz gözümün önünden gitmiyordu teyzemleri aradım hemen annemi aramistim ama bu numara kullanılmıyor demişti teyzemler gelmişti ama ne fayda babamı kaybetmiştik kardeşim o gün çok ağlamisti ve ben ne kadar ağlamak istesem de güçlü durmam gerekiyordu ve ogun kendime söz verdim babam gibi bir insan olacaktım ve birdaha asla kardeşimi aglatmayacaktim ogun teyzemler de kalmıştık babam öyle çok varlıklı bir insan değildi bir dükkanı birde 2 oda 1 salon evimiz vardı bize kalmıştı. ertesi gün babamı defnettik annem yine yoktu ordan teyzemlere gecmistik