Bağırarak arkadaşlara seslendim. Geldiler, “Ne oldu?” dediler. Ben elimle kapıyı gösterdim ve “oralarda bir şey yok değil mi?” Dedim. “Manyak mısın?, Ne diyorsun?” Dediler. Birlikte odaya geçtik. Gördüğüm şeyi anlattım. Okan, “oğlum bak bizi korkutma” dedi. Ben az önceki olayı unutmak istiyordum. “Haydi. Dışarı çıkalım,” dedim ve çarşıya gittik. Çarşı dediğim de Mecburiyet caddesi işte, Niğde’yi bilen bilir. Aradan 4 ya da 5 gün geçti. Ahmet’i ev sahibi evden çıkarmış. Bize geldi, biz de “Kafana takma, bizim ev senin evin, durumunu düzeltene kadar kira da verme, burada bizimle birlikte otur işte” dedik. Evde büyük bir oda vardı. Biz orayı kullanmıyorduk. O odayı Ahmet’e verdik. Bir ya da iki gün kaldı bizim evde. Sonra bir gün haftasonu muydu? Neydiyse artık… O gün dersimiz yoktu. Ben her sabah kalkmaya alışık olduğumdan sabah saat 8 gibi uyandım. Yatakta uzanmış telefonla oynuyordum. Aradan yarım saat kadar geçti. Kapı açıldı, içeri Ahmet girdi. Gözleri fal taşı gibi açıldı. “Sen burada mıydın?” Dedi bağırarak.