biz unutmayız hocam. yılın 365 gününü böyle felaketleri düşünmekle geçiriyorum, melek olanlara üzülüyorum, geride bıraktıklarına üzülüyorum, üzüntüden ve ağlamaktan bazı zamanlar burnumun direği sızlıyor artık, ağlayamıyorum da. buna vesile olan, para içinde yüzen -genelde hepsi- elemanlara öfkeleniyorum, öfkemi besliyorum, ateşimi körüklüyorum. öfkemin yegane kaynağı bu olaydır hocam, o yetimlerin fotoğraflarını her gördüğümde beynimden vurulmuşa dönüyorum, allah belamızı versin diyorum bunu ona yaşatanları ayrı, bir tak yapamayan ve hiçbir güce sahip olmayan bizlere ayrı ayrı küfürler ediyorum. başkalarının, sorumluların yerine her gün utanmaktan bıktım hocam, ağlamaktan da bıktım, üzülmekten de bıktım, insanların ölmesinden, çocukların yetim kalmasından, eşlerin dul kalmasından, anneler gününün buruk geçmesinden bıktım. öfke hocam, bizi besleyecek olan ve ilerleyen yıllarda bu belalar silsilesini başımızdan atmamızı sağlayacak olan tek şey öfke, kin. nolur asla unutmayın, bugün bunu unutursak yarın unutulanlar bizler oluruz, unutturanlar yaşdıbına devam eder. etmesinler.