Evlendiğimiz günün sabahında uyandım ve uykusunda gülümsüyordu. Bu haliyle beni dünyadan dünyaya zütürüyordu. Ama dünyalarımın yıkılması çok geç olmadı. Bedenine dokunduğumda soğumuştu. Onun sıcaklığı yoktu artık. Nefes alıp vermiyordu. Dünya artık ışıklarını kaybetmişti. Sabah olmasına rağmen artık güneş sönmüştü. Çocuk gibi, karanlıktan korkar gibi diz çöküp ağlıyordum.