Bitkisel hayattaydım. Her şeyi görüyor duyuyorum ama tepki veremiyordum. Zaten daha sonra anneme bir form uzattılar. Organ bağışıyla alakalı. Annem ise imzalamak istemedi. Yasemin her gün ziyaretime geliyordu. Her geldiğimde gideceği zaman yanağımdan öpüp gidiyordu. Ben onu öpmek istemesem de öpemezdim artık. Kardeşim ise her geldiğinde başından geçenleri anlatıyordum. Babam sonunda formu imzalamıştı. Artık ölme zamanım gelmişti. Ama kalbim başka bir bedende atacak, vücudumun her bir parçası başka bir insana can olacaktı. Bundan daha büyük ne olabilirdi ki? Ölümüm yaşlı teyze ve amca gibi olmamıştı ama yine de idare eder diye düşündüm fişim çekilirken...

Okuyan herkese teşekkürler.