Kanserdi. Ölümden çok korkuyordu. Hastanede saçları dökülmüş ama yine de yakışıklı görünüyordu kardeşim benim. O 7 yaşındaydı. Ne zaman babamın taklidini yapsam gülerdi. Güldüğünde gözlerindeki yeşil parlardı. O kadar güzel bir çocuktu ki. iyi de bir kardeşti. Ölümün ona yaklaştığını her hissettiğinde "Abi çok korkuyorum. " derdi. Ben de ona sarılır birşey olmadığını söylerdim. Ama artık söyleyemeyecekim.

Edit: Devam edeceğim okuyanlar belli olsun da.

Edit2: Eklemeyi unutmuşum gerçek değil hikaye yazıyorum kusura bakmayın.