Geceler sessizliğin karanlıkla kavuşmasıdır. insanların gizli gözyaşları. Saat 4:55 de okunan ezanın getirdiği ürperti. Kalemlere dökülen düşünceler. Gecenin verdiği nimetlerden pek azı bunlar ama gecenin verdiği öyle bir duygu varki.

Yalnızlık duygusu belki bir insanın en çaresiz hissettiği andır gecenin verdiği yalnızlık duygusu. Uçsuz bucaksız gecenin verdiği en büyük cezalardan biridir yalnızlık. Konuşacak kimsenin olmadığı. Normal insanların uyuduğu. Rüyalar görüp hayallere dalma vaktidir geceler ama bizim gibiler için hiç de öyle değil. Gece bizim gibiler de boşluk hissi uyandırır hiç geçmeyen bir hüzün bir keder uyandırır bizde.

Napalım mutlu olamıyoruz artık alışkanlık olmuş bizde melankoli. Atamıyoruz içimizden o duyguyu yok edemiyoruz. Bizimde sınavımız budur belki. Geçmiş bizi rahat bırakmıyor. Kopamıyoruz o geçmişten. Alkolde alsak ilaçlarda kullansak hiç bir şey unutturamıyor o lanet geçmişi. Hatırlıyoruz günün her dakikası hatırlıyoruz ama gece daha bir baskın oluyor hatırlatmakta.

Sonra bir sigara yakıyoruz geceye karşı savaş açarmış gibi o sigarının ucundaki kırmızılık hafiften aydınlatıyor o geceyi. Arkadan kısık kısık çalan şarkı birazda olsa bozuyor gecenin sessizliğin. Hayaller kuruyoruz gerçekleşmesi olanaksız hayaller her çalan şarkıyla farklı düşüncelere dalıyoruz.

Sonra güneşin doğuşuyla geliyoruz kendimize hafiften gösteriyor kendini ufukta o yakmayan güneş. Sabah ayazının soğukluğu uykumuzu daha çok açıyor hafiften de titretmiyor değil ama. Acısıylada acısıylada bir gece daha bitiyor.