Beyler birkaç kere burada ders çalışamadığımdan bahsetmiştim.
Kendi kendime düşünüyordum niye çalışasım yok diye. Sonucu buldum gibiydi. Açıkçası son 1 yıldır hiçbir zaman gerçekten mutlu olmamıştım. Başlıkla tanışmam tabii ki çok şeyi değiştirdi lakin geç tanışmıştım ve birçok sorumluluğum varken sevdiğim bir şey olan saha görevini de az sayıda yapmıştım. (Bunu başlığın mentalitesini anladığımı belirtmek için yazdım)

Neyse beyler. Böyle bir hastalık varmış amk:
Dopamin ekgibliğinden kaynaklanan motivasyonsuzluk diye.
Ee ben ne tak yicem. Ygsde 5k sıralamam var, lysye 35 gün var ama bu çalışmayla 5kyi bile düşürcem halbuki ben ilk 1000 istiyorum.

Ne yapacağımı bilmiyorum arkadaşlarımdan tutun rehber-sınıf hocasıyla ailemden tutun da gitmek istediğim üniversitedeki arkadaşlarımla onların arkadaşlarıyla görüştüm.

Buna rağmen tükendim amk. Muhtemelen başlıkta loser gibi ağladığım sanılıp eksi yağmuruna tutulcam sorun değil. Belki birileri ufak da olsa umut verici, isteğimi artırıcı şeyler yazar diye yazıyorum bunları.

Göz göre göre seneler boyu çalıştığım hayalim 1,5 aylık motivasyonsuzlukla elimden kayıp gidecek.

Kimseye suç atmayı sevmiyorum. Ama bu süreçte en az hata kendimde. Emeği geçen herkesin anasını gibeyim.
Kötü niyetli biri olmasa da kimse sırtımı sivazlamadi, yaklaşık 3 seneye yakındır -tamamen kendi kafa yapımdan- kendimi severek kendimi ödüllendirerek bugünlere geldim. Ama beynim resmen " bu numaralar eskidi artık koçum" dercesine grev yapıyor.
Olay üniversiteye girmek falan değil ayrıca amk o kadar sığ biri değilim ama gideceğim üniversiteye göre kendi gelişim haritamı çizmiştim. iyi bir meslek sahibi olmaktan çok üniversitede farklı eğitimler alıp ve kendim de öğrenerek de yaklaşık 6-7 yıllık bir süreç sonucu kendimi ölümcül bir silaha çevirecektim.
Şimdi ise elimde sadece silahın taslağı var.

Bilmiyorum.

Bir hayal gidiyor...
Bir proje ölüyor...
Bir adam sıradanlaşıyor...
Yazık olacak, oluyor.