seviştiğim kızlar hariç hiç kimseyi kandırmadım. başımdan geçenleri herkese inanmak şartı olmaksızın anlattım. belki senin gerçek bir hikayen, gerçek bi hayatın, gerçek dostların ve arkadaşların, sevdiğin bi kız veya sevgililerin olmuş olabilir. ama ben en başından sahte bi hayata başlayıp sahte bi dünya yarattım kendime. ve playboyluk dedikleri şeyi kendimce yaptım. kendime göre. belki yaptığım playboyluk değil. yada bi başka bişey değil. iyi bişey değil yada kötü bişey değil. kime göre neye göre bilemem orasını. kimseyide kandırmadım. ismini ilk defa görüyorum. beni de tanıyan kardeşlerim bilirler beni. hayatımda sahip olduğum şeylerden ne karıya, ne paraya, ne şan şöhrete önem verdim. her zaman için ezilenin, çalışanın, emekçinin işçinin, dostluğun kardeşliğin güzelliğin yanında olmaya çalıştım. ve benim bir ailem olmadığı için, incide hikayemi anlatmaya başladığımda benimle kardeş olanları kardeş bildim. benimle dost olanları ailem bildim. inci zamanla benim için bir aile ortamı oldu. bilmiyorum ailen var mı yok mu ama yıllar boyunca her gece boş eve gelip her gece evindeki tek sesin bilgisayardan gelen bi ses olması gerçekten çok fazla kötü. tahmin edemeyeceğin kadar kötü. herşeyimi kendi ailem bildiğim insanlarla paylaştığım gibi, bu anımda da ailem bildiğim insanlara son bişeyler söylemek istedim. ama vücudum ve kendi kanaatimce Allah buna müsaade etmedi. kustum, bayıldım vs. ama ölemedim. öldüremedim kendimi. eğer ki öldürebileceksen gel sen öldür. gerçek olsun söylediklerim. sende boşu boşuna vaktini harcamamış olursun. en azından insanları kandırmamış falan olurum ne biliyim.