Bu olaylardan 1 hafta sonra beraber dershane çıkışı birseyler yapmaya karar verdik. Çocukluk aklı ya.. ona orda çıkma teklifi edecektim. Dersler lay lay lom geçtikten sonra onunla beraber bir mekana geçtik. Birer kahve söyledikten sonra muhabbete daldık. Gülüşü ve bakışı çok hoş geliyordu. Hele hele kokusu. Öyle bir kokusu vardı ki.. Anlatmakta gucluk çekiyorum. Bazen ne yalan söyleyeyim, bu kız bana nasıl baktı diye kendime sormuyor değildim. O gün mekanın çıkışında ona çıkma teklifi etmiştim. Onu ilk defa sevdiğimi söylediğimde yüzü kızarmıştı, şimdi de aynı durumla karşılaştım. Tek kelime edemedi. Cevap vermeyi düşünüyor musun diye sorduğumda, hiç istifini bozmadan gitgide kızarmaya devam etti. Mekandan çıkıp onu evine bıraktım. Birakasiya kadar tek kelime dahi azından çıkmamıştı. Ulan utanmak olurda böylesi gerçekten çok fazlaydı. Bir cesaretle kendimi toplayıp;

- Tamam çıkma teklifini unut. Öyle birşey demedim say. Normal haline dön.

Yüzüme şaşırmış bir şekilde bakarak;

- Gerçekten böyle mi düşünüyorsun?
- Düşünmemi sen sağlıyorsun. Bu kadar utanç yeter. Sanki ciftleselim dedik aq. ( Bu lafı dedikten sonra kendime şaşırmış tim. Dememem gereken birseyi söylemiştim. Kizmasini beklerken bir şaşkınlık daha geçirdim. )
- (Gülerek) haklısın birazcık fazla abartiyorum, ama emin ol ki elimde olan bir durumda değilim.
- Hadi ama bak evine yaklaştik. Cevap ver artık.
- Tamam kabul ediyorum.