Bu görüsmenin ardindan hüzünlü bir sekilde ayrildik. Ve ben de istanbul´u bir müddet icin terk ettim. Aradan gececek olan 4 gün icerisinde gercekten de aramadim. Bir yila yakin devam eden bu alislanligi frenlemek benim icin cok zor olmustu. Dördüncü gün gece bana telefon acarak, söyle dedi.

Söylediklerin cok dogru, hepsine katiliyorum, hatali davrandigimi biliyor ve kabul ediyorum. Senin dediklerin hepsini yapacagim, ama bundan böyle tek basima yapacagim. Söyledigin sekildeki islami hayati ben tek basima yasayacagim. Tek basima.

-Bensiz mi? dedim.
- Sensiz, dedi.
- Peki, diyerek kapattim telefonu.
Bir dakika gecmeden tekrar aradi.
- Sebebini sormayacakmisin?
-Sebebini sormaya gerek yok. Sen kararini vermisin. Bana da bu karara saygi duymak kaliyor.

Aglamakli bir sekilde konustu:
-Sen cok iyi bir insansin. Herkesten farklisin, her seye olumlu yaklasiyorsun. Olgun bir insansin.

Bu sefer dedim ki.
- Sana sekiz ayimi harcadim. Bugüne kadar kimseyle konusmadigim sekilde konustum seninle. Bugüne dek hic kimseyle muhattap olmadigim halde seninle muhattap oldum. Hicbir arkadasimin söylemeye cesaret edemedigi seyleri, sen bana söyledigin halde ben bunlari kabulledim. Sen tuttun bu sekilde hareket ediyorsun. GÖNÜL TAHTIMA oturttugum yegane ve tek insansin. Bundan sonra baskasi o tahta oturamaz, orasi ebediyen bos kalacak. Buna ragmen mi?