"Belki su anda uyuyorsun, belki de uykunda rahatsiz ettim, ama Cevseni okuyordum ve dua yazdirdigin icin tesekkür etmek istedim. Sonra da Pazartesi günü gecti aklimdan. Bence kiymetli bir gündü "

Bu mesaja yazacak bir cevap bulamadim. isnabul ziyaretimin birini ümitlendirmis oldugunu hissediyor ya da böyle düsündügümden bu tarz hissetmek istiyordum.

Cep telefonumun biplemeleri ertesi günde devam etti. Bir yil boyunca bütün gecen günler zarfinda simdiye kadar cok nadir kullandigim cep telefonu mesajlari hayatimin vazgecilmez bir parcasi olmus, Aynur ile aramizda günlük, hatta saatlik bir mecburiyet haline gelmisti.

On gün kadar sonra istanbul´da kendime bir is uydurdum. Bu seferde ve bundan sonra olacak bütün seferlerdiki gibi sehrin gezilecek yerlerini geziyor, akabinde aksam yemegi yiyor ve Aynur´u gec vakit evine birakiyordum.

Bir ara sohbet icerisnde mevzu neren acildi bilemiyorum.
- "Seni kirmam, bunu hic yapmam" dedigimde aldigim karsilik ileriye dönük düsüncelerimi etkileyen cümleler arasinda basi cekecekti.