Kendimi savunmak için kurduğum duvarlar tek tek yıkılıyordu. Ayağa kalkmaya çalıştığım an biri çelme takıyordu bana.
Hep düşmüştüm, düşen hep ben olmuştum.Ama Nuray beni hiç yere düşürmemişti. Yere düşmeme de izin vermemişti.

Şimdiyse çıkabildiği en yüksek noktaya çıkıp beni acımazsızca aşağı atmıştı.

Eve vardığımda amcamı koltukta uyur halde buldum. Masada alkollü içecekler vardı. Içip sızmıştı belli ki..

Ortalığı toparlamaya koyuldum. Midemin acısını hissetmiyordum ama topladığım, düzenlediğim her yer midemden akan kan ile daha da beter olmuştu.

Pes etmiştim.
Yatağıma uzandım, ölmeyi istedim.
Bekledim, bekledim..
Kapattım gözlerimi. Kötü olan her şeyi unutup hayal kurmaya çalıştım.
Beceremedim..
Zira Nuray bu saatten sonra asla benim karım olamazdı.
Yenilmek üzereydim.
Ya da yenilmiş miydim ?

Amcam uyandığında benim için çok geçti. Gözyaşı ve kan gölü içinde kalan yatağımdan beni kucağına alıp ambulansa bindirdiğini hatırlıyorum..

Her şey bitmişti benim için.