iftar vakti gelmisti, namazdan sonra basimdaki agri daha da siddetlenmisti, doktorlarimin dedigi gibi zihin bulanikligi da basgöstermisti. iftar icin lokantaya giderek oturdum. Biraz rahatladim. Bu arada cicek almayi unutmustum. Yakindaki bir cicekciden beyaz gül getirttim.

Az sonra iftar odu. Corbadan bir kac kagib almistim ki, masama birisinin yaklasitigini gördum. Evet, orta boylu, tesettürlu, şık görünümüyle gelen oydu. Nezaket geregi oturdugum yerden kalkmis, verdigi selami aldiktan sonra iki kisilik olan masada karsima oturuncaya kadar beklemistim.

iftar etmis olmama ragmen basimin agrisi ve zihnimin bulanikligi gitmemisti. Yemekten sonra aksam namazini kilip Aynur’la mevlevi gösterisini seyretmek üzere bulundugumuz yerden ayrildik.

Disari ciktigimizda serin havanin tesiriyle biraz olsun kendime gelmistim. Aynur Hanimin hareketlerinde herhangi bir hata yapmamak icin gayret sarfeden insanlarin tedirginligini
hissediyordum. Konusmalari, bahsettigi konular filan yetismis oldugu cevre konusundaki düsüncelerimi dogrular sekildeydi. Edindigim ilk izlenimler kendine güvenen, calisiyor olmanin verdigi ekonomik bagimsizligi nedeni ile de kendi ayaklari üzerinde durmasini ögrenmis biri oldugu yönündeydi.