1977 yılının Mayıs ayında ben on dört yaşıma yeni girmiştim. Cafer on üç, Bektaş ise on iki yaşındaydı. Sabah kahvaltılarımızı yaparken babam bize dönerek;

Bu gün 1 Mayıs çocuklar, dedi gülümseyerek.
Biz bir şey anlamadık. Bir mayıs olması ne anlama geliyordu ki babam böyle mutlu olmuştu. Bektaş atladı lafa;

Birimizin doğum günüde biz mi unuttuk baba? Babam gülümseyerek;

Hayır. Bugün işçi bayramı çocuklar. Bu gün çalışmak yok. Sizinle beraber Taksim’ e gideceğiz dedi. Siz de çalıştığınıza göre bir nevi sizin de bayrdıbınız. Kutlamak hakkınız.
Bayram lafını duyunca bizi bir sevinç aldı.
Cafer babama dönerek;

Baba kalabalık olur mu bayram? Limonata su alalım satarız.

Kalabalık olur ama bayram dedik çocuklar, çalışmak yok, dedi babam.

Ama biz para kazanacak olmanın coşkusu ile zar zor babamdan izin alıp hazırladık limonata ve suyumuzu. Ben limonata satacaktım. Cafer su, Bektaş ise yolda giderken fırından alacağımız simitleri satacaktı. Büyük bir heyecan içinde çıktık yok. Bu gün gezecek, eğlenecek bir de üstüne para kazanacaktı. Anam sıkı sıkı tembihledi babamı.

Aman Ali çocuklara mukayyet ol kalabalıkta kaybolmasınlar, diye.

Belkıs, merak etme canım küçük mü onlar, delikanlı oldular artık, dedi babam gülümseyerek.