Babamın nasıl biri olduğunu az çok abim bana anlattığında kendimi kaybetmemek için kendimi zor tuttum. ikinci bir sakinleştirici yedikten sonra uyandığımda annemin ölüm haberini alabilirdim. Bunun olmasını istemiyordum. Yattığım yerden tavana doğrulttum kafamı. Gözyaşlarım frenlemişti bunu yaptığımda. Haksız çıkmıştım. Şimdi bu haksızlığımla yüzleşmem gerekiyordu.

-Burak duyuyor musun beni?

+Anlatma, istemiyorum..

-Bunca zaman gerçeklerle yüzleşmek istedin şimdi kaçıyor musun yani? O kadar yıl sırf babana ne olduğunu söylemediğimiz ve bizden şüphelendiğin için bize kin, nefret besledin. Bu kadar korkak mısın gerçekten?

+Asıl korkak sensin! Bunca zaman yalan bir sevgi beslememe sebep oldun. Şimdi de o sevgi kayboldu şuan yapayalnız kaldım. Anlatma, istemiyorum. Şu anda tek istediğim şey annemin o kapıdan sapasağlam bir şekilde çıkması.

Ben bunları söylerken abim hıçkırarak ağlıyordu.

+Abi ne oldu? Bana gerçeklerle yüzleşmek zorunda olduğun için ağladığını söylemiştin...

-Burak, annem öldü...