aradan 2 ay daha geçiyor.
ben acıdan patlama noktasına gelmişim artık.
özlemekten, hasretten, onun başkasıyla birlikte oldugundan dolayı cigerim parcalanıyor.
numarasını felan da degistirmis bu tabi. hiç bişekilde ulasamayayım diye.
dayanamayıp yengeme mesaj atıyorum

- Allah rızası için ver şunun numarasını sesini duyayım, ölüyorum anasını satayım ölüyorum.
- kanka olmaz, söz verdim ona vermeyecegim diye, istemiyor. bırak boşver artık sen de.

bunun uzerine baya baya ısrar ediyorum yengeme ama nafile. vermiyor numarasını.

üzerinden 2-3 hafta daha geçiyor.
ben gene dayanamıyorum, yine yengeme atıyorum mesaj

- kanka ölüyorum diyorum sana anlamıyor musun? yaşarken ölüyorum anasını satayım daha nasıl anlatabilirim sana? bırak sesini duyayım yemin ederim istemezse rahatsız etmeyeceğim bir daha.
- kanka yemin ettim biliyosun, ayrıca parmagında yüzük var. sevgilisiyle yüzük takmıslar.
(o an başımdan kaynar sular döküldü, boğazım dugumlendi)
- (titrek sesle) kimle peki?
- valla ben de tanımıyorum, bizle de tanıştırmadı. ama sahiden iliskisi var, kendi aralarında yüzük felan takmıslar. ayrıca açıldı o artık kapalı da değil.
- peki, eyvallah.

bölükte az sayı oldugu için 2 günde 1 nöbet yazıyolardı bana, kantinci olmama ragmen. gece 3-5 nizamiye nobetim vardı. dolu sarjorle gittim nizamiye nobetine.
ölü gibi yaşamaya devam ediyorum, gözlerim sürekli dolu dolu oluyor.
boş şarjörü çıkartıp dolu şarjörü koydum ak47 ye, kendime sıkıp tüm bu acılardan kurtulacaktım.

cesaret edemedim beyler, sıkmaya yemedi. ölüm acısı değildi korktugum, ahiret korkusuydu.