Aslında bu satırları yazarken sevgili arkadaşlar çok içim acıyor.Çünkü hep yalnız kaldım kendimce bişeyler yapmaya calısıyorum ama genede verimli olamıyorum..ben sabahları neşeli kalkan bir insandım ama şimdilerde zaman kırılması olsada keşke uyanmasam hiç diyorum.Çünkü hep yanlıs anlasıldım.. Geriye kalan pişmanlıklarım sadece ve yapamadıklarım..Bir çıkış noktası arıyorum kurtulmak için ama genede olmuyor..