Uyandığımda Derya ağlıyordu. Ejderha'ya baktım. Artık nefes alıp vermiyordu. Ne yani bu kadar mıydı? Hani ejderhalar binlerce yıl yaşardı? Ne oldu da öldü? Nefes bile alamıyordum. Hayatımda ilk kez babamın eski halinden bile daha iyi biriyle tanışmıştım. Her zaman yalnız hissederdim. Şu an ise bomboştum. içimdeki acı o kadar fazlaydı ki.Ejderha'nın çenesine doğru yaslanıp oturdum. Gerçekten dediği gibi vücudu soğumuştu. Bu daha da fazla ağlamamama neden olmuştu. Sadece 1 hafta tanıdığınız birine karşı içimizde bu kadar duygu olması çok acıtıyordu. b-"Keşke bizi uyutmasaydın. Yanında 6 saat daha dururduk." derken buldum kendimi. Derya ise yumurtasına doğru gitti ve D-"Bu onun bize bıraktığı son emanet. Eğer bunu koruyamazsak artık Ejderha diye birisi olmaz." Ben de kendi yumurtama doğru yürüdüm. O anda dengemi kaybedip yere düştüm. Yürüyecek takatim kalmamıştı. Arkama doğru baktım. Ejderha'nın ölüsü bile çok güzel görünüyordu. Çok asildi. Sanki gülümsüyordu. Daha sonra yumurtaya doğru neredeyse sürünerek gitmiştim. Derya ise kendi yumurtasına sarılıyordu. Ben ise yumurtayı yanıma alıp Ejderha'nın yanına gittim. Saatlerce orada öylece oturduk.

D-"Buradan çıkmalıyız. Bizim de yaşamamız gereken bir hayat var."

b-"Biliyorum ama sanki uyanacak gibi duruyor." dedim. "biraz daha bekleyelim."

D-"13 saattir bekliyoruz zaten." o kadar olmuş muydu? Gerçekten zaman bana düşmandı.

b-"Yumurtaları burada bırakmalıyız. Kimse mağaraya girmez zaten. Yanımızda zütürürsek başlarına bişey gelebilir."

D-"Tamam" dedi hemen zaten. ikimiz de mağaradan çıktık ve evlere dağıldık. Eve doğru giderken gerçekten de Ejderha'nın dediği gibi. Özlem çekmeye başlamıştım o yumurtaya karşı. Sanki ana baba özlemi değil de daha çok acı çekiyordum. Aşk acısı gibi. Ve eve vardığımda babamla konuşmam da gerekiyordu.