Aklıma gene yanlızlığım, tipsizliğim geldi. Kıza mesaj atmaktan vaz geçtim.
Koltuğa oturup düşünmeye başladım. Sanki boğuluyordumda kimse bana halat atmıyor gibiydi. En kötüsüde kimsenin seni umursamadığını, ölsem umurlarında olmayacağını, sanki bir çukurda sıkışmış gibiydim.
Sevgi yok, fan yok sadece ben vardım ve kimse de beni sormuyordu. Annem bana küççükken hep özel olduğumu söylerdi.
Hiçte özel değilmişim.
Nebiliyim aq kızlar falan bana gelecek, zengin olacam, derslerimin hepsi 100 olacak sanıyordum. Ama hiçte öyle olmadı. Ve kaçtığım gerçekle yüzleşiyordum. Bu gerçekten hep korkmuştum.