-Yerde baygın yatan bir zengin bini vardı. Yutkundu. Kulübeyi kitledi, koşa koşa lunaparktan dışarı çıktı halil.

-Naletin evinden kaçarkenki mutluluk uzun sürmüştü, Kafasını meşgul eden hiç bir düşünce yoktu.
Ama şimdi, hiç durmadan kaçıyordu. Sahile kadar gitti ,kayalıkların arasına sindi ve bekledi.
-Ellerine ayakkabılarına baktı. Gözlerini faltaşı gibi açmış sanki kendisi için ayrılmış olan bu kayaların arasında, denize baktı hiç göz kırpmadan. Hiç kıpırdamadan. Farklı hissediyordu.
Sanki artık hayatı, kaderi, naleti, hiç bilmediği adını, anne ve babasını suçlayamıyordu.

-Artık kendisi suçluydu.
Küçük masum ,masum değildi artık.