@purospectus
Arkadaşlar merhaba öncelikle.Bu başlığı ilk açıldığından beri okuyan ama hayatına tam tdıbına uygulayamamış bir kardeşiniz olarak size hem hikayemi anlstmak hem de tavsiye istemek icin yaziyorum bunu. Benim sosyalfobim ilkokulda başlıyor. ilkokul dediysem 8.sınıf.O zamanlar biraz saf, araştırmacı,fikirlerini çekinmeden söyleyen bir çocuktum.Ama sınıf arkadaşlarım bildiğiniz keko huur evlatlarıydı ve beni dövüyorlardı ben de çok açıksözlü olduğumdan cogunlukla dayak yerdim. Sonraları giderek icine kapanik bir cocuk oldum ve giderek asosyallestim.1 tane arkadaşım vardı. Sınıfımdaki kızlar bana salağın teki, erkekler ise şebek olarak bakiyorlardı. Sonrasinda dersleri dinlemem ve biraz zeki olmamdan dolayi hic ders calismasam bile iyi bir anadolu lisesini tutturdum. Yazın kendimi pc oyunlarina verdim ve okulun acilmasina yakin kendime telkinler veriyordum hep işte git kizlarla konus muhabbet et kaynas tanis diye.Ama o zamanlar tam bir süt cocugu asoyal ve saftım.ilk hafta bir arkadasim hatta tokat atmıştı bana ben de 2 ders boyunca sıradan kafsmi kaldirmayarak ağlamıştım. Sanki kafamı kaldırdığımda tüm sınıf bana bakıp ahahaha diye gülecekti. Herneyse kafami kaldirdim sonunda bi baktim aa kimse bana bakmiyor ee ama benim zihnimde öyle degildi dedim kendi kendime.Ve sınıfta saf asosyal damgasi yedikten sonra pc oyunlarimla vaktini gecirmeye devam ettim.Özgüvenim nerdeyse yoktu.Önümde oturan bir kiz vardi kız hafif kezban ama egosu az ve saf bir kız hatta kezban yerine velet tanımı daha uygun olur. Ondan silgi isterken bile kısık sesle istiyordum. Neyse benim eski bi sinif arkadasim vardi onla eskiden en yakin arkadastik ama 2 3 yildir konusmuyorduk o birgun benim yanima sirasini cekti oturdu muhabbet ettik biraz nasilsin vb genel.o benden daha sosyal kızlarla rahat konuşan ve çevresi olsn biriydi dış görünüşü de iyiydi diyebilirim.O sürekli yanima gelmeye basladi cunku ortak yonlerimiz vardi:2 mizde sporu seviyorduk(vucut gelistirme ama ben evde dambılla çalışırdım.)ve gitar.