1250 yalnızlığın en net halidir.
5 yıl oldu gurbete çıkalı. Evimden hep uzaktaydım. Hoş evimde iken bile gurbettim kendime. işim gereği bir cok yerde bulundum, bir sürü insanla tanıştım, bir sürü şey gördüm. Aklı başında insanlarin gerçekten normal karşılamayacagı şeyler. Çok uç şeyler de yaşadım hem iyi hem kötü manada. Ama hiç yalnız değildim. Adımın sıkça telaffuz edildiğini duyardim güzel şeyler ile birlikte. Bu insani garip bi mutluluk veriyor. Şimdi evimden 1250 km uzakta dağların arasında kalmış yüksekçe bi ovadayım. işim gereği. 9 ayı geçti buraya geleli. Yine gurbet. Ama bu gurbet başka gurbet. Buradaki insanlar başka insanlar. Buranın havası, suyu, karı, kışı, soğuğu başka. Çok soğuk burası. ikliminden olsa gerek insanlarda soğuk. Hatta benim hem meslektaşım hemde hemşehrilerim bile soğuk. Gözümü çevirdiğim yerde benim gibi Anadolunun garip evlatlari var. Ama hakkaten garip!! Bu adamlarla biz düne kadar beraber eğlendik. Bugün herkes kendi dalgasında. Klişe bi söz "Kalabalıklar içinde yalnızım". Benim durum bundan biraz daha öte. Yahu düne kadar arkamdan güzel şeyler söylendiğini duyardim. Artık kötü bile konuşulmuyor. Tek bi meziyetim var kabul ediyorum. Ama o konuda da gerçekten çok yetenekliyim. Yalnız o konuda işleri düşüyor herkesin artık bana. nestord gel nolur, nestord kırma bizi, nestord sen olmasan olmaz... Kırmıyorum. Ama onlar beni üzüyor. Siz hiç mum ışığı ile dertlestiniz mi. Ha onu söyleyeyim. Buranin elektrik kesintileri de bi hayli fazla mum olacak evinizde muhakkak. Ben mum ışığı ile konuştum o da dertliydi. Yaktılar bizi dedi. Yandikca eridik eridikçe daha çok yandık dedi. O da benim gibi. Yalnızlığın en beter halini yaşıyor. Herkesin gözü önünde yanıyor. Ama kimse onun yangınını umursamiyor!