Devam ediyorum

3 gün geçmişti ve tek bir ambulans sesi duymamıştım. Üstelik çalıştığım ambulans noktasıda evime oldukça yakındı. içimden geçen şeyler umarım gerçekten olmamıştır diye düşünüyordum. Sabaha kadar babamla bu konuyu tartışmıştık. Ben babama hızlı koştuğumu söyleyip kötü bir durum olursa kaçabileceğime ikna etmeye çalışıyordum. Eninde sonunda ikna etmiştim. sabah saat 08.00 gibi teröristlerin mahalleyi terk edişini izledik bizim gibi diğer insanlarda onların gidişini izledi. 08.45 gibi evi terk ettim geride annem ve babamın korkulu bakışları kaldı. Ambulans noktası evime 30 dakikalık bir mesafedeydi. Bir üst geçitten geçip sokağa girdim. Bu sokaktan daha önce pazar günleri geçtiğimi hatırlıyorum. Pazar günleri sokak çok sessiz olurdu. Zaten sanayi mahallesiydi. Öyle pek çok insan burada yaya yürümezdi. Pazar günlerinden dahi daha sessizdi. Kimsecikler yoktu ortada. Noktaya git gide yaklaşmıştım. Yaklaştıkça heyecanım artıyordu. Kalbimin atışını hissedebiliyordum. Noktanın önüne çıktım. 2 ambulans ta yoktu. Kapıya doğru yöneldim. Kapının üst köşesindeki kameraya doğru çevirdim kafamı. Kırmızı ışığı yanmıyordu. Nokta da elektrik yoktu. Arka tarafa doğru yöneldim. Yedek anahtar beklediğim gibi yerindeydi kapıyı açtım. içerisi baya bir tozlanmıştı ilk başta hiçbir şey göremedim. Toz biraz dağıldıktan sonra içeriyi görmem mümkün oldu. Etraf baya bir dağılmıştı. Aceleyle çıkmışlar diye düşündüm. içeriyi iyice kolaçan ettim zaten gecekondu evi gibi bir şeydi fazla uzun sürmedi. içerde kimse yoktu. Dolapları boşaltacak zaman bulamamışlardı. Bol bol sağlık malzemesi vardı. Fakat benim aradığım şey farklıydı. Bilgisayar odasına girdim. Ev telsizi yerindeydi. Kablolarını söktüm ve çantama yerleştirdim. Eğer elektrik bulabilirsem telsizi kullanabilirdim. El telsizini aramaya koyuldum fazla uzun sürmedi. El telsizinide buldum. Şarjı bitmişti. Şarj edersem bu telsizide kullanabilirdim.