Konkav dörtgenlerin köşelerinde seviyorum seni, içime içime ama açılarımı da hesaplayarak, acılarım şimdilik bir ağacın dibine gömüle. Ağaç dedim de sahi, gölgesinde sana baharlar vaad eden bir ağaç olmak isterdim, yapraklar yerine çiçekler dökmek isterdim. Ben zaten hep isterim de pek olmaz, bundandır küçük şeylere olimpiyat mutluluğu göstermem, bundandır bir damla su ile açtığım çiçekler. Yıkık dökük bir duvarda açan çiçekler var ya, kendinden bil sebebini, duvarın değil, çiçeklerin. çünkü sen taşa bile tohumlar ekebilirsin.