Sevdiğiniz insanlar kötü durumdayken sizin güçlü olmanız duygularınız değil mantığınızla hareket etmeniz istenir ya hani hep. O an öyle olmam gerekiyordu. Kendimi toparlamaya çalıştıktan sonra “Ceren bu kötü şeye yakalanırken yanındaydım kurtulana kadar da yanında olacağım” deyip elini sıkmaya çalıştım. Ama o karşılık vermedi konuşmaya başladı “Haftaya gidiyorum burdan bizimkiler istanbul’da tanıdık profesörün fikriyle onun tanıdığı bi arkadaşında tedavi olmam gerektiğini söylediler. Korkuyorum Emre. Hastalığımda saçlarımı kaybetmekten, acı çekmekten değil ailemi, arkadaşlarımı, seni arkamda harap olmuş biçimde bırakmaktan korkuyorum. Ailem hep yanımda olacak biliyorum ama seni nasıl unutacağım bilmiyorum unutmakta istemiyorum ama bu durumlarda aklımın birşeyde kalmaması gerekiyor dediler. Ama sen varken hayat güzeldi bana.Sen yokken bi yanım ekgib kalacak be Emre.”dedikten sonra ağlamaya başladı tekrardan bu sefer daha kuvvetli bi şekilde.”Neden unutalım ki birbirmizi neden aklın ben de kalsın ki ben seni neden bırakayım be canım gerçekci olayım evet belki seninle beraber gelemeyeceğim ama bu demek olmuyor ki hiç gelmeyeceğim. Senin kendini iyi hissettiğin zamanlarda gelirim. Kendime has hareketlerimle yine seni güldürüp moralini toplayıp geri dönerim ve sonra ilk fırsatta tekrar gelirim.”bunun gibi bi ton konuşma geçti aramızda o gün. Kalkarken sarılmıştı yine. Ayrılırken bu sefer içimden bi parça koparmıştı. Kolay mı be sevdiğiiz kız gözünüzün önünde kansere yakalanacak ve sizin elinizden sadece ziyaret etmek gelecek. Evine kadar bırakmıştım onu. Saçma sapan konuşup kafasını dağıtmıştım güldürmeyi başarmıştım yine de içinde olduğu duruma rağmen.Onu bıraktıktan sonra ben de eve geçtim.Ne ara geçtim ben de bilmiyorum kafam yerinde değildi sanki. Daha önceki içkilerde bile bunu yaşamamıştım. Garip bi duygu insan düşünerek anlayamıyor yaşaması gerekiyor bazı şeyleri derler ya sanırım bu da onlardan birisi. Yatağa atmıştım kendimi. Gözlerimi tavana dikmiştim. Hayatın ne kadar adil olduğunu sorgulamaya başlamıştım. Normalde pgibolojisi çoğu insandan güçlü biriyim. Öyle derlerdi çoğu şeyde ağlamamayı başarıp olumlu umutlu bi şekilde konuşabiliyordum. Ama bu sefer sadece susuyordum. Hani herkesin kendi içinde konuştuğu birisi vardır ya istemeden de olsa.O gün onunla sadece susuyorduk düşünemiyordum geleceği. Hani belki aşk değildi aramızdaki ama 7 aylık bi alışkanlığımız vardı birbirimize. Millet anlam veremezdi bile ilişkimize tartışmalarımız iki elin parmağını geçmeyecek sayıdaydı.O günü atlattıktan sonra sabah zorla okula gittim yine. Evdekilerin hesap sorma şeyini kaldırmayıp belki içimdeki o suskunluğa bi çare bulurum diye. Kime ne anlatacaktım ki anlatsam napacaklardı onlarda üzülecekti. Onların yanında da suskunları oynadım. Sorup durdular hayırdır bugun pek bi sesin çıkmıyor dün bişe mi oldu falan diye. Hani her sınıfta olan bir geveze vardır millete sataşıp durur. Gene boş bulundu “Hayırdır yenge mi terketti seni” diye. Belki de yapmamam gerekiyordu ama o anki kafayla kalkıp buna bi kafa attım. Sonrasında arkadaşlar tutup çekti kolumdan. içlerinden Necati tuttu beni zütürdü dışarıya. Birşeyler diyip duruyordu ama ben umursamıyordum en son kalk lan al eşyalarını kaçalım diyerekten zütürdü beni bi kafeye.