Ne zaman böyle olduk anlamadım. Sorun ben değilim, çevremdeki insanlar. Sorun çıkartacak kadar da asabi değildim. O yüzden ana kuzusu diye çağırıldım etrafımca. Ne yalan söyleyeyim sesimi çıkartmadım ,çıkartacak kadar cesur değildim. Lakabımın hakkını verdiğim için kullanıldım çevrem boyunca. O yüzden hiç arkadaşım olmadı. Çok gereksinim duymadım. içime kapanmama neden oldu yalnızlık. Etrafımdaki insanlara baktıkça düşüncelerim daha da değişti. Çok boş şeylere dertleniyorlardı bence. "Bu rujun fiyatı çok pahalı . Hangi kafeye gitsek okul çıkışı ? " gibi kaygıları olan insanlarla vakit geçirmek bana çok bir şey katmazdı. Yalnızlığım bana ne olmasm gerektiğini ne düşünmem gerektiğini tekrar tekrar hatırlattı. Kendimi geliştirdim; bol bol kitap okudum , iki dil daha öğrendim ve kendi kendime enstrumental çalmayı öğrendim.
Liseye geçince çok şey değişmedi. Dışardan bakınca okula boşu boşuna gidiyordum. Kimseyle konuşamadım. Kimseyi sevemedim. Özlem duygusunu hiç tatmadığımdan yitirdim. Kaybetme korkusuyla yanıp tutuşacağım kimsem de olmadı. Duygusuz biri oldum zamanla. Bu dünyaya ait değildim, öyle sanıyordum.
Ailem mi ? Yanımda olmadılar. Babam ben doğduktan sonra terketmiş annemi ,hiç tanımadım onu . Bir süre yalnız yaşayan annem de zengin birini bulup hayatını kurtarmayı seçmiş. Şuan zengin bir üvey babam ve en küçük şeylerden tartışma çıkaran , benden daha fazlasını isteyen annem var. Küçüklüğümde hatırlıyorum. Kılıma zarar gelmesinden korkardı annnem. Ama her ne olduysa yüzüme bakmayan baksa bile tiksinti ile başını çeviren birisi oldu. Daha da baskı kuruyor, daha fazlasını istiyor.
Harçlığıımı üvey babam ekgib etmedi günlük. ilgilenmezdi . Param vardı, isteyip de alamayacağım az şey vardı . Ama ben huzurlu olmak istiyordum günlük. Anne sevgisi baba şefkati ile büyümek istiyordum. Bırak arkadaşım olmasındı ama mutlu bir ailem olmasını çok isterdim.

edit: Beyler günde 200-250 sayfa kitap okuyan pampanızım. Bikaç şey karalamıştım ilgi gelirse devdıbını atarım. Şuku muku önemli değil okuyan varsa rez alsın.