K. B bakmayın beyler unutmuşum burayı. Tutmamıştır nasılsa dedim. Bu dediklerim kurgu içermemektedir.

Yerime geçip oturdum. Sınıfaki arkadaşlarımın beni kestiğini farkındaydım. Yavaş yavaş pişman oluyordum.
Keşke rehberlikçiye dueumu anlatmasaydım. Ama keşkelerin hiçbir önemi yoktu ki.
işte o an ölümü düşündüm.
Elimden tutan hiçbir insan yoktu.
1.sebebimi o gün yaşadım.
Sınıfın gözde çocuklarından biri gelip bana asla popüler olaayacaksın, kızlar sana bakmayacak, sen bir hiçsin, srnin yününden hoca bize kızdı dedi.
Olduğum yere yığıldım. Gözlerim doldu. Kendimi dışarı attım.
Banka kimse yoktu oturdum oraya. Zilin çaldığını bile fark etmemiştim.
Sadece düşünüyordum.
O kadar dalmışım ki. Yanıma sınıf öğretmenimiz oturduğunu bile fark etmemiştim. Elini enseme kpyarak, konuşmak istermisin dedi.
Farketmez dedim. Ne zaman konuşmak istersin dedi. Gene fark etmez dedim.
Ama birşey söyle dedi.
Ve gitti.
Ben ise sorunlarımla baş başa kalmıştım. Çantamı alıp daha okul bitmeden okuldan çıkıp gittim.
Eve kadar yürüdüm. Saatlerimi almıştı eve varmak.
Ana hayata bir şansdaha vermeye karar verdim.
Yağmur içimi rahatlatıyordu.