kapıyı kaç kez vurduğumu hatırlamıyorum ama açmıyordu. uyumuş ya da sızmış olmalıydı evet evet. en kötü ihtimal evde yoktu. hemen anahtarları aradım cebimde yoktu. Allah kahretsin arabada kaldı sanırım deyip arabaya indim. aklım o kadar başımdan gitmişti ki daha yarım saat önce aldığm anahtarları bulamıyordum. şoför koltuğunun yanındaki koltuğun altına düşmüştü. aldım tekrar hızlıca eve çıktım. hem anahtarı deliğe sokmaya çalışıyor hem de içimden "Allahım nolur kilit değişmemiş olsun" diye dua ediyordum. yok değişmemişti. kapı açıldı. hızlıca içeri daldım. karanlıktı. ışığı yaktım. attığım her adım beni daha da heyecanlandırıyordu. bir adet kot pantolon koltuğun üzerindeydi. cam sehbanın üzerinde beyaz bir toz vardı. hemen yanında leblebi kutusuna benzeyen ince ve küçük hortumsu şeyler...

kısa holü geçip yatak odasına doğru ilerledim. kapı kilitliydi. evde yoksa bu kapıyı kilitlemesi anlamsızdı. kapı ince ve eskiydi. biraz zorladım açamadım. biraz gerilip sağ kolumla vurdum. endişem ve salgılanan adrenalin acımı unutturuyordu. 7. vuruşumda kapı açıldı. gördüğüm şey karşısında dona kalmış ne yapacağımı bilmez şekilde öylece çakılmıştım. sanki bir salise 1 yıl sürüyormuş gibiydi. kafamın içindeki hücreler ağır çekimde hareket ediyor sanki bir yerlerden chopin sesi geliyordu.

https://www.youtube.com/watch?v=EFJ7kDva7JE