neyse işte zaman geçirdikten sonra farkettim ki benim otobüs otogara girmiş. konya yolcuları 14 nolu perona anonsu yapıldı. ben biraz acı ve heyecanla birlikte perona gittim ve bileti görevliye gösterdim. çantamı verdikten sonra otobüse bindim ve cam kenarından dışarıyı izliyordum. asıl ağlaması gereken benim olmam gerekirken diğer insanlar ağlıyordu. kendimi tutmaya çalışsamda gözümden düşen 1 gözyaşı damlasına engel olamadım. rutin kontrol işlemlerinden sonra otobüs kalktı ve otogardan çıktı. beyler işte tam o anda kalbim daha hızlı atmaya başladı. çünkü artık geri dönüşü yoktu bu işin. artık ailemi bırakıp uzak bir memlekete gidiyordum. kimseyi tanımadığım, sokaklarını bilmediğim, hayatını yaşamadığım bir şehire doğru gidiyordum. yanıma yaşlı bir amca oturdu. canı sıkkın olduğu her halinden belliydi. kafasını çevirip bana adın ne diye sordu ve bende adımı ona söyledikten sonra neden konyaya gidiyorsun aileni mi görmeye dedi. ben ilk heyecan yapsamda şüphelenmemesi için evet abi dedim. sonra ne hikmetse ben de ona aynısını sordum. söyledikleri beni şok etti ve üzdü.