Hocalarım bana
"asla üniversiteyi kazanamayacaksın"
Ailem
"asla üniversiteyi kazanamayacaksın senden bir tak olmaz"
Arkadaşlarım
"asla kız gibemeyeceksin, bu ne hal be"

Çabalamak suçmuş demekki. Kimse ne yaptıysam yaranamadım.
11.sınıfın bitmesine yakın artık bir gün dayanamayacak gibi oldum. Tuvalette saatlerce ağladım. Başarmam gerekti. Onlara yanıldıklarını göstermeliydim.
Hem resim çizmeye devam etmeli hemde derslerime odaklanmalıydım. Mutlaka bir çözüm yolu olmalıydı. Hem resmimi geliştirmeli, hemde ygs ye çalışmalıydım.

O günü öyle bitirdim. Herzmaanki gibi servisle gelebildiğim son noktaya gelip, ordan otobüse bindim.
Bir anadolu lisesinin önünde indim. Orda herzamanki gibi beni evin önüne zütürecek otobüsü beklemeye başladım.
Babam devlet memuruydu, ama dağın başında oturuyorduk.
Herzamanki gibi otobüs geldi içi boş...
Grçip oturdum.
Yol arkadaşımda geliyordu işte