Yaklaşık 1 saat sonra alperende kalktı. Havanın karardığını alperenin yanına giderken kapı aralığından hiç ışık girmediğinden farkettim. Evde ayna ve pencere yoktu hiç, dışarı ile tamamen bağlarını kesmişlerdi. Onların haline üzüldüm düşünsenize,24 saat evin içindesiniz, dışarı korkudan çıkamıyorsunuz ve bu hergün böyle. Hiç göremediğiniz huyunu suyunu bilmediğiniz komşularınız var.Çok kötü birşey.

Yaklaşık 15 dakika sonra masa hazırdı, yemekte bir çeşit et yemeği ve kuru fasulye vardı.

B:Dışarı çıkıyorsun galiba yoksa bu yemekler nasıl gelecek?
M:Gündüzleri çok ihtiyaç olursa çıkıyorum ama yemekleri ben almaya gitmiyorum.Bir şekilde bana geliyorlar.(Bunu söylerken yüzünü devirdi, halinden mutsuzdu belli)
B:Peki nasıl yaşıyorsunuz burada?Zor değilmi gitsenize başka bir yere
M:Bu bizim kaderimiz napalım oğlum. Aslında benim kaderim benim yüzümden zerrinde bunları yaşıyor.

Koskoca adam masada ağlamaya başladı, karısına ona doğru eğilmiş onu teselli eder gibi sarılmıştı,oda tutamamıştı kendini. Gözlerimde bir ıslaklık hissettiğim an kafamı eğdim. Ağlamayı sevmezdim ama bu manzara karşısında cidden içim acımıştı. Karsımda koskoca insanlar birbirlerine sarılmış ağliyorlardı ve en önemlisi CARESIZLERDI...

Yemekten sonra yataklara geçtik alperen ve ben bir odada, zerrin teyzeyle mustafa amca kendi odalarında kalacaklardı.(Nene demek yerine zerrin teyze daha iyi.)