Ambulansa baka baka hafif topallayarak yanından geçtim gittim.. O an ambulansa binsem sırtımdaki şu çantadan kurtulsam ayağımı açıp bi merhem sürüp sarsam dünyanın en mutlu insanı olurdum herhalde. Böylesi durumlarda insan paranın, kadının, işin gücün yaşama isteği karşısında ne kadar da değersiz olduğunu düşünüyor.. Düz alana geçince kama düzeni alıp yürümeye devam ettik. Zor bela bir tepe daha aştık. Ben hala en arkadayım. Bi ara arkadaşım silahımı bile taşıdı. Komutanın inadına küfürler ediyor. Çünkü benim bu halim bütün takıma başlı başına bir yük. Derken dik yamaçlı bir tepeye geldik. Komutan "burda mevzilenip dinlenicez, herkes uykusunu alsın her mevzideki askerler aralarında anlaşıp gece nöbeti tutacaklar sabah 05:30'da yola çıkılacak" dedi. Benim mevzimde 3 kişiydik. Neyse uyuyup dinlenicez biraz ohh çekecektimki saate bakar bakmaz ağlayacak gibi oldum. Saat sabaha karşı 4'tü. Uyumak için 1,5 saatimiz vardı ve aramızda nöbet tutacağımız için bu dinlenme 1 saate düşecekti.. Neyse ilk nöbeti ben istedim ki uykum bölünmesin, arkadaşlar da durumundan dolayı kabul ettiler. Onlar yattı ben bekliyorum, bi baktım bir ağlayarak komutanım, receep, alii.. diye çağırıyor. Yanıma yaklaştı. "Toprağım 4. takımı gördün mü" dedi, evet görmüştüm bizden biraz yukarı mevzilendiler, gösterdim yerini allah razı olsun dedi. Sen niye ağlıyorsun dedim buna. Toprağım yürüyemedim bacaklarım artık taşımıyordu çöktüm olduğum yere komutan da kızdı bırakın burda kalsın dedi gittiler, ben de sesleri takip ede ede geldim dedi ve uzaklaştı ondan sonra çocuğu görmedim bidaha dağıtıma kadar. Allah'ım bu nasıl bir sınav yaa dedim kendi kendime.. Ama insanoğlu hayatta kalmaya programlanmış, yüzyıllardır her koşula ayak uydurmuş, o gece sadece 1 saatlik uyku uyudum ve zıpkın gibi uyandım resmen. Yeminle evde 9 saat uyuduğum zamanlarda bu kadar rahat uyandığımı hatırlamıyorum.. Nasıl tatlı geldiyse o 1 saatlik uyku artık siz düşünün..