Ne yapmam, nereye saklanmam gerektiğini düşünürken araçtaki adam beni fark etti. Hızlı bir şekilde araçtan inen adamı vurdum. Aracı kendime barikat olarak kullanacaktım. Hemen araca koştum.
Aslı balkondan düşmanları keskin nişancı tüfeği ile vuruyordu. Ona bir şey olmasını istemiyordum. O yüzden sürekli ona bakıyordum. O ise adamları teker teker indiriyordu. Ona tekrar baktığım sırada vuruldu. "Aslı!" diye bağırarak binaya koştum. Açık hedef olmak umurumda değildi. Sadece koşuyordum. Bileğimden bir kurşun yedim. Yere yıkıldım. Canım acıyordu ama Aslı daha önemliydi. Sürünerek binaya girdim. Merdivenleri zar zor çıktım ve içeri girdim. Yerde yatıyordu. Omzundan vurulmuştu. Sol omuz. Hareketsizdi. Nabzına baktım. Nabzı yoktu. Nefes alıp almadığına baktım. Almıyordu. Kendimi vurmak istedim. Silahı elime aldım. Caner geldi. "Hepsi öldü." dedi ama benim için önemi yoktu. Kısa sürede tamamen aşık olduğum bu kadın ölmüştü. Caner yanıma geldi ve "Çok üzgünüm." dedi. "Onu vuran huur çocuğunun cesedini getir bana." dedim. Bana baktı ve "Kimse onu kim vurdu bilmiyor." dedi. "Tüm cesetleri getir o zaman!" diye bağırdım. Bileğim kanıyordu. Çok hızlı kan kaybediyordum. Ama umursamıyordum. Beni kaldıran kişi Buğra oldu. Beni cesetlerin yanına zütürdü. Cephanenin azalmasını önemsemeden her cesede onar kurşun sıktım. Doktor ayağımdaki kurşunu çıkardı ve yarayı sardı. Sonrasında Aslı'yı gömdük. Hayalim bu değildi. Onu kaybetmek değildi hayalim. Gerçekten sevdiğim kişi oydu.
Bu olaydan sonra bir karar verdim. Buradan iyileşir iyileşmez gidecektim.