3. Bölüm: OSMANLI’NIN YIKILIŞ NEDENLERi

1. ingiltere’ye Verilen imtiyazlar ve ilk Borçlanma

ingiliz derin devletinin Osmanlı’ya ilgisi, Kraliçe I. Elizabeth döneminde başlar. Kraliçe, Privy Council üyesi William Harborne’u 1579’da Sultan III. Murad’a elçi olarak gönderir ve 1583 yılında iki devlet arasında diplomatik ilişkilerin kurulmasıyla Harborne istanbul’a yerleşir. (Privy Council: Üyeleri başbakan tarafından seçilen ingiliz devlet danışma kuruludur. Doğrudan ingiliz derin devletinin denetiminde hareket eder.) Diplomatik ilişkilerin kurulmasında önemli rol oynayan Harborne iki ingiliz tüccar için Osmanlı topraklarında ticaret yapma izni alır. Daha sonra Kraliçe’nin ricasıyla bu izin tüm ingiliz vatandaşları adına genişletilir. Bu, ingilizlerin Osmanlı’dan elde ettiği ilk kapitülasyonlardır. Bu ilk kapitülasyonlarla ingiltere, artık Osmanlı’nın finans sistemini ele geçirecek ilk adımı atmış olur. ingiliz kapitülasyonlarının, iki devlet var oldukça devam edeceği taahhüdünün verilmesi, Osmanlı için çöküşün kapılarını açmıştır. Bu tarihten itibaren ingiliz derin devletinin Osmanlı’yla olan ilişkileri tek taraflı olmuştur ve ingilizlerin zenginleşmesi esasına dayanmıştır.

Dönemin Osmanlı Maliyesi’ne bir göz atmak gerekirse, Kanuni Sultan Süleyman döneminde sadece Sivas vilayetinin yıllık bütçesi 20 milyon altın iken, Fransa’nın toplam bütçesi 4 milyon, ingiltere’nin ise 6 milyon altın idi. Böylesine zengin durumdaki Osmanlı Devleti, ingilizlere verdiği ilk imtiyazların ardından önemli kayıplar yaşamış ve 19. yüzyıla geldiğinde mali sistemi çıkmazın içine girmiştir. Osmanlı Devleti’nin ingiliz vatandaşlarına sunduğu bu imtiyazlar, özellikle dönemin Hariciye Nazırı (Dışişleri Bakanı) ingiliz dostu Mustafa Reşid Paşa’nın, ölüm döşeğindeki Padişah II. Mahmut’a imzalattığı, detaylarını önceki bölümde gördüğümüz, Baltalimanı Anlaşması ile zirveye çıkmıştır.

Bu anlaşmadan sadece 20 yıl sonra Kırım Savaşı patlak vermiştir. Kâğıt üzerinde, savaşın galiplerinden gibi görünen Osmanlı Devleti, gerçekte savaştan çok büyük zarar alarak çıkmıştır. Önceki bölümde detayları anlatılan ingiliz derin devleti kontrolündeki Düyun-u Umumiye’nin kurulmasıyla Osmanlı, Avrupalı devletlerin mali denetimi altına girmiş ve ekonomik bağımsızlığını kaybetmiştir.

Burada Kırım Savaşı’nı oluşturan sebeplere dikkatli bakıldığında, savaşın zeminini hazırlayanın da, Rusya’yı bombardımana teşvik edenin de ingiliz derin devleti olduğu açıkça görülebilmektedir. Kırım Savaşı’na sürüklenen Osmanlı-Rus Krizi sırasında Rusların istanbul’daki delegasyonunun başındaki Aleksandr Menshikov, Mustafa Reşid Paşa’nın ingiliz Büyükelçisi Lord Stanford’un baskısı ile barışı engellediğini söylemiştir. Plan tanıdıktır. Zaten tarih boyunca hemen her Osmanlı-Rus geriliminde mutlaka ingiliz derin devletinin dahli olduğu görülebilecektir. Gerek Kırım Savaşı, gerekse birazdan detaylarını göreceğimiz 1877-78 Osmanlı-Rus veya diğer ismiyle 93 Harbi sırasında Osmanlı ordusunda ingiliz askeri danışmanların bulunduğunu hatırlatmak gerekir. Söz konusu danışmanlar, Osmanlı liderlerini ve komutanlarını savaşa sürüklemiş ve karşılığında, sadece ingiliz derin devletinin menfaatine olacak ucuz taahhütler vermişlerdir.

ingilizlerin, Kırım Savaşı sonrasında Osmanlı tarafında yer almalarının asıl sebebiyse, Osmanlı Devleti’nden bu “yardımın” karşılığını gani gani alabilmektir. Nitekim öyle de olmuştur; ingiltere, en büyük imtiyazları, bu sinsi savaş sonrasında kazanmıştır.

Ayrıca, Kırım Savaşı’nın sonunda zorla dayatılan Islahat Fermanı ile Batı’da dolaşan liberal düşüncelerin Osmanlı Devleti’ne girişinin hızlandığını burada hatırlatalım. Buna, Darwinizm de dahildir. Kırım Savaşı sonunda ingiliz derin devleti emellerine ulaşmış, hem ideolojik hem de mali olarak Osmanlı’yı daha iyi sömürebilme imkanı bulabilmiş ve Osmanlı, çöküşe bir adım daha yaklaşmıştır.

ingiliz Derin Devletinin Dini Kullanması

ingiltere Kraliçesi I. Elizabeth, Osmanlı Padişahına imtiyaz mektubu yazdığında, Müslümanların Halifesi’ne hitap ettiğinin farkında idi. Bu nedenle Katolik Avrupa ile arasına mesafe koyması gerektiğini düşünerek mektupta “putperestliği cezalandıran hakiki Tanrı’ya taptığını”, bu yüzden de “putperestler” olarak gördüğü Katoliklerin amansız düşmanı olduğunu söylemiştir.
Kraliçe ve ingiliz elçileri, mektupta her ne kadar Müslümanlara yakın olduklarını iddia etseler de, bu aslında zorunlu bir tiyatrodan başka bir şey değildir. Elçiler, Londra’ya gönderdikleri mektuplarda islam dini için “şeytani ve barbar bir din” ifadesini kullanmakta (Yüce islam dinini tenzih ederiz), “Müslüman dostu” ifadelerini Allah adına söylenmiş yalanlar olarak adlandırmaktaydılar. Allah’ın bu “yalanları” affedeceğine olan inançları da mektuplarında dile getirilmekteydi.

ingilizlerin sahte Müslüman dostluğu, 450 yıl boyunca devam ederek bugüne kadar gelmiştir. ingiliz derin devletinin Müslüman düşmanlığını Osmanlı döneminin son alimlerinden Seyyid Abdülhakim Arvasi çok güzel dile getirmiştir:

islam’ın en büyük düşmanı ingilizlerdir. islamiyet’i bir ağaca benzetirsek, başka kâfirler, fırsat bulunca bu ağacı dibinden keser. Müslümanlar da bunlara düşman olur. Fakat bu ağaç bir gün filiz verebilir. ingiliz böyle değildir. Bu ağaca hizmet eder, besler ve Müslümanlar da onu sever. Fakat gece kimse anlamadan köküne zehir sıkar. Ağaç öyle kurur ki bir daha büyüyemez. Vah vah çok üzüldüm diyerek Müslümanları aldatır. ingiliz’in, islam’a böyle zehir salması demek, para, mevki ve kadın gibi, nefsani arzular karşılığında satın aldığı yerli münafıkların ve soysuzların elleriyle, islam âlimlerini, islam kitaplarını ve bilgilerini ortadan kaldırmasıdır. (ingiliz devletini ve halkını tenzih ederiz.)

Bu, oldukça doğru bir teşhistir. Fakat kuşkusuz Abdülhakim Arvasi’nin burada işaret ettiği, masum ingiliz halkı değil, söz konusu hainliklerin derinlerinde bulunan ingiliz derin devletidir. ingiltere Devleti ve halkı, bu tanımlamalardan uzak ve münezzehtir.