Yavaş yavaş sonlara geliyoruz;

içerden tıkırtı duydum ve yürümeye başladım, sessizce içimde bir kıpırtı, sesler geliyordu ve tam alamıyordum biraz daha ilerlemeye başladım koridorun sonlarına doğru, biraz daha yürüdükten sonra içeriden "harikasın ya, hadi, devam" diye sesler aldım. Gülen suratım bir anda düştü, yalvarmaya başladım, Allah'ım dedim yalvarırım bu olmasın, dedim, ve yürümeye devam ettim. "Devam et hayatım, geleceğim" tarzı sesler duymaya başladıkça ben ölüyordum, kalbim kendini durdurmaya başlıyordu adeta, gözlerimden yaşlar süzülüyor, kalp atışlarımı durduramıyor, çocuk gibi sessizce ağlıyordum, nefes alışverişlerim artık 0 daydı sanıyorum, damarlarımdan geçen kanlar kendini geriye itmek istiyordu, geçmek istemiyordu, zaman dursun istiyordum... Ve nihayetinde o sahneyi gördüm, Benim meleğim dediğim kadını, buketimi,hayatımın sonbaharını, o salonda gördüğüm, onun için ölümü göze alıp evini bastığım lavuğun altında inlerken gördüm kapının eşşiz ve soğuk olan duvarlar arkasından.. Yere çöktüm hayat durmuştu, ben durmuştum.. Ağlamaya başladım sessizce dakikalarca onların ciks keyfinin seslerini dinlemiştim, bana söylediklerinin aynılarını ona da söylüyordu, bitmiştim, dedim ki Can artık yok, yaşayamaz, yaşanamaz bu hayatta.. Usulca gözyaşlarımı sildim çocuk gibi, kalktım ayağa üzerimi düzelttim, Masanın üstüne bıraktım "resmimizin" olduğu pastayı bir de hediyesini, üstüne de onun için uzun uzun yazdığım notu bırakarak gözlerim yaşlı bir şekilde ayrıldım..

Şimdiki planlarım çok farklıydı, ben ben değildim.. Keşke ben hep bende kalsaydım, ben olsaydım!