https://www.youtube.com/watch?v=vt1Pwfnh5pc

new york metrosunda giderken walkmanimde çalan john cash reyisin bu şarkısı beni eskilere gotürdü. babamı düşündüm uzun uzun. keşke o kadın hayatımıza hiç girmeseydi keşke bunlar yaşanmasaydı keşke ölmeseydi. keşke ben amerikaya berbat hayatımdan kaçmak için değil de gerçekten dil öğrenmek için gelmiş olsaydım. keşke...

burası güzeldi ama ne bileyim sonuçta buraya alışık değildim. hatta bazen geri dönmeyi bile düşünüyordum. bizimkileri çok özlemiştim. annem kardeşlerim arkadaşlarım, irem... lanet olsun ki zerrin ablayı bile özlemiştim. kokusu hep burnumdaydı. spor yapacağı zaman pembe çilek şekeri aromalı tatlı bir deodorant sıkardı. işe giderken finlandiya yapımı soğuk ve ferah bir parfüm arkadaş buluşmalarında ise eski fransız kadınlarına özgü bir parfüm sıkardı. hiç parfüm sıkmadığı zamanlar çikolata ya da vanilyalı duş jeli kokardı.

bunların hepsini nerden mi biliyorum ben onun o kokularını öğrenmek için en az 150 parfümcü dolaştım. tek tek tüm parfümleri kokladım. sırf onun o kokusunu bulabilmek için. buldum ve altım. kimi geceler o parfümlerle uyudum...

bowery durağına geldiğimde metrodan inip orada tanıştığım Türk arkadaşlarımla buluştum.