o gece gözüme gram uyku girmedi. murat abinin haklı olduğu kararına varıp. ireme mesaj attım "yarın görüşelim bizim kafede". diye. ne cevap geldi ne de bildirim mesajı bu sefer aradım ama o da neydi "aradığınız numara kullanılmamaktadır" başımdan kaynar sular döküldü. bu ne lan dedim içimden. tamam ayrıldık da belki de dünyanın en sebepsiz ve en barışçıl ayrılığıydı bizimkisi. numara değiştirtecek ne vardı ortada? artık bu işin taku çıkmaya başlamıştı.

ertesi gün zerrin ablayı arayıp görüşelim dedim bana gel dedi olmaz dedim dışarda buluşalım.

nispetiyede bir kafede buluştuk. ona yaptığının adice olduğunu neden böyle bi şey yaptığını sordum. inanır mısınız hiç inkar etmedi. bırakın inkar etmeyi bilmezlikten bile gelmedi. eren dedi;

-deli gibi bana aşıkken başka bir kızı üzmeye hakkın yok. neden kendine bunu yapıyorsun? neden eziyet ediyorsun kendine? neden başka vücutlarda teselli arıyorsun?

konuşmasını istemiyordum. birden sözünün arasına girip. sen ne dediğinin farkında mısın? babamın karısısın sen. nasıl bir adilik var içinde?

-baban öldü eren. gitti. bunu hala kabul edemiyor musun? artık anla. baban yok. ona yaşayan bir adammış gibi mektup yazmaktan da vazgeç. komik duruma düşüyorsun. sen hep beni seviyordun 9 yaşından beri... artık gerçek aşkına gel bırak saçma sapan ilişkilerde teselli aramayı. ikimize de daha fazla acı çektirme...

gözlerim dolmuş kaskatı kesilmiştim. dudaklarım titriyordu. ayağa zor kalktım. ona bağırmak küfretmek istiyordum ama murat abinin de dediğin gibi bu kadında büyülü bir şeyler vardı. kalkıp kendimi dışarı zor attım. bahar yağmurunun altında koşa koşa kaçmaya başladım. ondan onun büyüsünden kaçmak istiyordum. sanki tılsımlı bir şeyler vardı onda.

belki de saatlerce yağan yağmurun altında koştum koştum koştum...