Tekrar annemin yanına döndüm bana dediki oğlum daha önünde uzun bi hayatın var . Sustum sadece onu dinliyodum gözlerim yaşlı bi şekilde . Belki benimle belki dedi susturdum azına parmağımı koydum devdıbını duymak istemiyordum çünkü . Anlamıştım ama nolur konuşma dedim anneme sadece saçımı okşa eski günlerdeki gibi dedim. Kıyamadı sustu saçımı okşamaya başladı .Sadece ağlayorduk ikimizde bn kendimi toplasamda annemin halini görünce tutamıyodum kendimi . Çıkma vakti gelmişti . Ben anneme hiç anneciğim dememiştim hayatımda diyenlerede sinir olurdum ama sanırım vakti gelmişti anneciğim dedim ağlamaya başladı tekrar sadece ağlıyoduk son bi kez sarıldım ona . Hastaneden çıkar çıkmaz bnde saçımı 0 a vurdurmaya gittim. insanlar bana gülüyodu ama hiç umrumda değildi bn artık hiç bir zaman onlar kadar neşeli olamayacaktım. Annem artık eve dönmüştü . Kapalı olduğu için bizim aileden başka saçının döküldüğünü kimse bilmezdi erimeye devam ediyodu annem günde 3 4 tane ilaç kullanıyodu . Kemoterapiye gitmeye başladı bilenleriniz vardır . Her geçen gün annem biraz daha uzaklaşıyodu benden elimden hiçbir şey gelmiyodu . Saçımı 0 a vurduruncada hemen annemle bi fotoğraf çekildim .O fotoğraf bi tane cebimde taşırım hep bide evimde çerçeveli durur. Birilerine anlatmak gerekiyodu içime ata ata patlayacak seviyeye gelmiştim bıkmıştım bu yolda tek yürümekten .