Ewt gençler yaşım o zamanlar 14 15 olması lazım tam hatırlamıyorum . En baştan başlıcam hayatımı anlatmaya talep gelirse devam ederim. Ben çocukluğumu asosyal utangaç bir şekilde geçirdim . Babam beni hiç sevmezdi annem ise bana her şeyden daha çok değer verirdi. Okula başladım kimseyle konuşmazdım. Gel zaman git zaman 3.sınıfa başladım hala aynıydım çekingen utangaç dayak yemiştim birinden artık o yaşta ne kadar dayak olursa oldu bişeyler işte o gün eve ağlayarak gittim babam ilk defa bana evladı gibi baktı. Dediki oğlum erkek adam ağlamaz. Gurur yapmıştım ağlamamam lazımdı tuttum kendimi tmm dedim ağlamıcam. Ben o günden bu güne kadar hiç ağlamadım hemde hiç biraz düzeldimde eskisi gibi değildim. 5.sınıfta en çok sevdiğim teyzemi kaybettim. Utangaç olduğum için teyzemle takılırdım full oda biraz yaş olarak küçüktü ortaokula gidiyodu o zamanlar. Ağlamamak için kendimi çok zor tuttum. Liseye başlamıştım 3 kardeştik ve babam bana artık evladıymışım gibi davranıyodu. Annem başım ağrıyo bahanesiyle hastaneye gidicem dedi. Bende geliyim dedim gerek yok dedi . Tabi bnde sallamadım nolcakki amk diye düşündüm gitmedim . Akşam annem geldi noldu dedim dediki kansızlık varmış biraz dedi.