Sizden ilk defa bir şey rica edeceğim, bu yazdıklarımı okuyun. Zira, bütün her şeyi bir kenara bırakıp, hem kendim için; hem de sizler için tüm içtenligimle bir şeyler yazacağım. Belki biraz uzun olacak ama lütfen okuyun.

Yaşamak... Canlıların eline sadece bir kez geçen fani bir döngü. Ve zamanı geldiğinde birkaç istisna dışında hepimiz unutulacağız. Dedenizin babasını kim hatırlıyor? Birçoğumuz ismini bile bilmez. Dünyada unutulmak bu kadar basitken bu hayatı neden bu kadar ciddiye alıyoruz? Samimi soruyorum. Kim kendini sevdiği kızın gözlerine bakarken ya da hayallerinin peşinden koşarken görmek istemez ki? Çok mu zor? Bence değil; değil dememe rağmen ben de hiçbirini yapmıyorum biliyor musunuz? Fakat yarın bambaşka bir güne uyanacağım. Yemin olsun ki tabularımı yıkacağım. Zira bunu yapmak zorundayım.

Şimdi düşünün: Ölüm döşeğindesiniz, işçi emeklisi normal bir insansın. Üç tane çocuğun var, iki tanesi fabrikadan emekli olmak için gün sayıyor, diğeri de işsiz. Gecekonduda yaşıyorsun. Birkaç saat sonra öleceksin, rivayete göre ölüler bunu hissedermiş. O an sırf utandığınız, üşendiğiniz için yaşayamadığınız bir hayat için mi kederlenirsiniz; yoksa öleceğiniz için mi? Bunun cevabını kendinize verin.

Elimizden kayıp giden bir gençliğimiz var. Hayat insanın eline bir kez geliyor. Allah bu şansı bir kez veriyor. Güzel değerlendirin. Korkmayın, utanmayın, üşenmeyin! Sadece bir kez... Bu şansı güzel değerlendirin.

Yarın hepimiz için daha aydınlık bir gün olsun. Yarın güneş bizler için doğsun ve bir daha hiç batmasın. Bundan sonra bizim güneşimiz hayallerimiz olsun. Hayallerinden olan bir insan karanlığa boğulur, bunu unutmayın. insanlar için değil, kendiniz için yaşayın.

Hepinizin gecesi iyi olsun. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

- IV Olric