they call me alpha

23.03.17

Günlerden Perşembe;
Bir mart sabahı. Hava cıvıl cıvıl. Güneş tüm enerjisini dalga dalga yayıyor etrafa. istanbul gri havasından sıyrılmış. Yerde yeni hayat bulan otlar ve çiçekler tüm canlılığıyla çarpıyor gözüme.
Tüm bu güzellikler içinde canımı sıkan bir durum var. Bilgi yarışması düzenlenecek okulda.Ama katılacaklar muamma. Yarışmaya katılanlar ve katılmak isteyenler arasında soğuk savaş tadında rüzgarlar esiyor. Birbirlerini aşşağılayarak kendilerini ön plana koyma gayreti var. Tıpkı siyasetçilerin iktidar koltuğuna oturmak için başvurdukları yöntem gibi.
Aslında bu anlattığım his benimde vardı içimde. Onlara kendimi deli gibi ispat etmek istiyordum. Sonra pohpohlanıp:
"-Uffhhff işte akıllı zeki çocuk, geleceğin kurtarıcısı"
tarzında övgüye mazhar mı olmak istiyordum? Bu soruyu soruyorsam kendime bir ekgibliğim var demektir.

Sınıfta geçen diyaloglar ve tartışmalar:
"-Hocam ben daha akıllıyım ve bilgiliyim görün beni.
-Hadi lan ordan puşt. Benim bilgim daha fazla.Çünkü ben en iyiyim. Hepinizden daha iyiyim.Her alanda daha iyiyim."
Kamufle olmuş düşüncelerin çıplaklığı budur. Kendini en özel sanmasının,en entelektüel sanmasının tezahürüdür.

Bunun ateşli mücadelesini gördüm birçok kişide. Böyle iğrenç bir mücadelenin malzemesi olmak bana yakışmazdı.Çünkü narsist kafaların mücadelesiydi. Bilgi erdemdir sözünü anımsadım ve gereğini yaptım.Bu durumda çığırtkanlık yapmak çok kötü bir durum olsa gerek.
Yanımdaki adam ömründe iki kitap okumamış (kendisi söyledi).Adamın verdiği mücadeleyi kimse vermedi. Cahil özgüveni derler ya işte öyle birşey.Siz böyle bir durumda olsaydınız bu kişiye tepkiniz ne olurdu? Karşımda iki cümle kur bir şeyler anlat desen dili tutulacak insanların kendini ordinaryus edasında pazarlamasına ne tepki verirdiniz?
Kendi içimdeki bilgiyi kanıtlama hastalığı sağlıklı bir duygumudur? Meydanı bilgelik taslayan boş kafalara bırakmak ne denli doğrudur? Bunu mücadelesini ne şartlarda yürütmek doğrudur?

Yorumlara ve eleştiriye açıktır.