sesim titreyerek amca beyin neyi olduğunu sordum. teyze çocuk olduğumu da varsayarak çok detay vermeden çok hasta oğol makinesiz yaşayamıyo 9 senedir böle onu geçtim şu ufacık sübyana yanıyom kan kanseri bize bakacak kimse yok böğük kızım da olmasa hepten bitmiştik. öteki böyük oğlumun Allah belasını versin uyuşturucu belalarına hapislerde şimdi. napar ne eder bilemeyiz diye yakınıyordu ama bu yakınması bana değil hayataydı. yani benim bunları anlayamayacak yaşta olduğumu da farzederek binevi iç döküyordu. bense hiçbir şey hissetmiyordum artık. hislerim beynim donmuştu. teyze her sözünün arasında "zerrin kızım da olmayaydı hepten bitmiştik" diyordu.

bunu yapamazdım beyler onlara. bunu onlara yapamazdım. lösemili bi çocuğun ablasına makineye bağımlı bir adamın kızına ve fakir bir aileyi geçindiren insana her ne kadar huur da olsa her ne kadar benim hayatımı da mahvetmiş olsa bunu o insanlara yapamazdım. mesele zerrin abla meselesi değildi mesele o insanlardı. benim midem bunu onlara yapmaya yetmezdi.