hiçbir şey görmemiş hiçbir şey bilmiyormuş gibi davranmak dünyanın en zor şeyi olsa gerek. gerçekten bunu yapmak dayanılmaz bir şeydi ama yapmam gerekiyordu. eğer intikam istiyorsam bunu yapacaktım. tam 1 hafta boyunca zerrin ablayı takip ettim. evini öğrenmek için ve bundan emin olmak için. bu bir hafta sonunda gözlerime inanamadım. zerrin abla ayazağa taraflarında bir gecekonduda oturuyordu. yani onu zengin falan sanmıyordum ama en azından standart bir apartman insanı gibiydi. ayrıca giyimi kuşamı bakımlı olması vs. durumlarını da epey iyi gösteriyordu.

bunları düşünmenin yersiz olduğu kararına varıp artık zerrin ablanın ailesiyle konuşmak için gün sayıyordum. en doğru zamanı ayarlayıp karşılarını çıkacaktım ve olan biteni anlatacaktım fakat bir sorun vardı ya ailesi bana inanmazsa?

yani 10 yaşında bir çocuğa neden inansınlardı? yoksa çocuktan al haberi deyip daha mı fazla inanırlardı? inanırlarsa bana bir şey yaparlar mıydı? sonuçta gecekondu insanı kaba olur diye bir önyargı vardı kafamda. her şeyden daha önemlisi ya ailesi de bunu destekliyorsa? sırf para için onlar da bunu onaylarsa ne yapardım? işte o zaman şapa otururdum.