insanlar karar verme ve akıllarını kullanma noktasında her zaman sorun yaşarlar. Kimileri kalıtımın etkisiyle zekasını kullanır ve üst düzeyde düşünce yapısını geliştirir. Kimileri ise, ki insanların çoğu öyledir, çevrenin etkisinde kalıp sosyal çevreden ne gördüyse onu öğrenir dolaylı olarak. Dolaylı yaşantılar bizim hayatımızda olmazsa olmazdır. Çoğu şeyi gözlem yaparak dolaylı yoldan öğreniriz. Her neyse işte esas meseleye geleyim. Eğer insan anne babasından veya yakın çevresinden çocukluğundan beri duygularıyla hareket etmeyi öğrendiyse o şekilde hareket eder hayat boyu. Bunu zaman zaman birilerinden duyarız hatta. Kalbini dinle o sana doğru yolu gösterir diye. Kimi de kalbe falan değer vermez. Nerede mantıklı bulduğu izahları görse balıklama dalar olaya ve onu kabul eder. Bu iki kişinin arasında pek de fark yoktur. Genelde iki taraftan da yobaz çıkar ve kabul ettiklerini değiştiremezsin. Ben bu noktada hayatı sirklerde gerilen ipe, insanı da dengede durmaya çalışan cambaza benzetiyorum. Cambazın elinde sopa bulunur. Heh işte bence o sopanın bir ucunda akıl, bir ucunda duygular yer alır. Hangi taraf ağır basarsa kişi devrilmekten kurtulamaz. Sadece duygularıyla karar veren küçük bir duygu sömürüsüne yem olur. Yok illa mantıklı açıklama beklerse manipule edilmiş bilgilerin kurbanı olabilir. Burada kişinin manipulasyonu iyi tahlil edebilmesi gerekir. Ama hem kalbi hem aklıyla hareket eden, o ipin ucunda dengeyi sağlar ve ayakta kalır. Eğer bu ipin üzerine çıktıysak, ipin üzerinde kalmanın yollarını da bilmeliyiz. Bu benim naçizane fikrimdir. Vesselam