Türkler savaş meydanında değil, rahat döşekte ölmekten; hatta ihtiyarlayıp hastalanmaktan utanırdı. Esir olmak, köle durumuna düşmek, kadınlarının düşman eline geçmesi büyük utanç kaynağı idi.
Hunlar, her bireyi topluma faydalı olabilecek şekilde er kimliği ile yetiştirirdi. Topluma fayda sağlayamayacak ihtiyar kişiler intihar ederlerdi.

Şimdi nereye baksak bir tembellik, dalkavukluk, soytarılık. Her yer yemiş yemiş sıçamamış obez asalaklarla dolu. Dalkavuk olmuş 105 kilo, zıplasa yer titreyecek. Amerikalı mısınız lan siz? içmeye gelince iç, yemeye gelince ye, sıçmaya gelince kaç. Türk dediğin çevik, kuvvetli, atılgan olacak. Gün boyu yattığı yerden kıçını kaşıyıp klavye başında amaçsız oturan adamdan hayır mı gelir? Bunlar gibilerin o plates topu gibi şişmiş göbeklerinden kazığa oturtup memleketin ücra bir köşesine atsak evlâdır!
Oturduğu yerden bilgisinin eksilerde olduğu konularda milletle dalga geçmeye çalışan, millî değerler ile alay eden ve hatta buna da mizah kılıfı uyduranların da nefes alması zinhar kabul edilebilir değildir.
Ne demiş Gazi,
"Türk milleti çalışkandır. Türk milleti zekidir."
Şimdi görüyoruz ki millet tembellikte doktora yapmış. Babası bir bardak su istese ağzını büker, kalk kendin al der; sevgilisinin yanına gidince daha söz ağzından çıkmadan uçarak emrini yerine getirir.
Yatacak yeriniz yok! Bu millet ancak döve döve adam edilir.