Şimdi, sizinle bir şey yapacağız. Sadece düşünün. Daha 5 yaşındasınız. En sevdiğiniz renk kırmızı.  Sabah saat 11.00 suları. Bir telefon geliyor annenize. Annen yıkılıyor. 'Ne oldu anne?' diyorsun, ağlamaktan ve acı çekmekten cevap veremiyor. Saat 12.00 gibi bir insan akını oluyor evinize. Herkes bir ağızdan'ŞEHiTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ.'diye bağırıyor. Ne olduğunu anlayamıyorsun. Babaannen, eniştelerin,halaların, teyzelerin... Hepsi orada, sizin evde. Neden olduğunu anlayamıyorsun bile, hepsinin sizde neden toplandığını anlayamıyorsun. Ha bu arada günlerden cuma. Akşama baban gelecek. Askeriyede subay olarak görevini yaptığını 15 yaşlarında öğreneceğin baban. Bekliyorsun, çünkü baban akşam sana bir sürprizinin olduğunu söyledi. Gelmiyor, gelemiyor. Ağlıyorsun, ancak babam nerede neden gelmedi diye değil. Sen akşamki sürprizinin gelmediğine ağlıyorsun, babana kızgınsın. Çocuk aklı işte ne yaparsın. Cumartesi günü evinize bir tabut geliyor. Al bayrağa sarılmış. Nerden bilebilirsin ki babanın naaşı? Birden anlamadığın bir şekilde herkes bağırmaya, ağlamaya,feryad etmeye başlıyor. Korkuyorsun ama şuan herkes o kadar meşgul o kadar acı çekiyorlar ki... Seni unutuyorlar. Ağlıyorsun, hıçkıra hıçkıra ağlıyorsun. Sonra annen birden sana bakıyor, alıyor seni kucağına, sana al bayrağa sarılı tabutu gösterip'Bak oğlum,bu senin baban.'diyor. Baban toprağa veriliyor, senin dilinde üç kelime. 'Baba, sürpriz nerede?'. Aileniz şanslıysa tüm devlet adamları tek tek arıyor. Sanki çok yardımcı oluyorlarmış gibi(!) Babasız büyüyeceksin. Hep bir tarafın ekgib kalacak. Ne yapalım, kader(!)diyecekler. Hisset, eğer gerçekten hissederek okumuşsan şuan büyük ihtimalle ağlıyosundur. Şimdi anladın mı canı yanan biri neden kardeşlik duygusunu istemez? Bunları okuduktan sonra eğer insansan sen bile kardeşlik istemezsin. Kahrolsun tüm terör örgütleri.