Tabii ki hayatlarında ızdırabı, korkuyu, acıyı kabullenmiş herkes neredeyse. Çok az bi kısımda bunları reddedip çevresini değiştirme derdinde. Bunu devlet sistemimiz, dinimiz vs gibi kanallarla yapıyoruz biliyorsunuz. Şimdi kimse kimseyi kandıramaz çünkü ben sizim ve siz bensiniz. Eğer bu olaya fikirlerle değilde yaptıklarımızla olanlarla bakabilirseniz bu gerçeği görürüsünüz ve aramızda samimiyet oluşur çünkü artık o bencilliğimizle, acılarımızla beraber uğraşıyoruzdur. Uğraştığımız aynı şeydir.

Şimdi neden kendimizi(bu artık aynı zamanda beni de içeriyor)kandırmayalım çünkü bugüne kadar envai çeşit şeyi bu ızdıraptan kurtulmak için denedik yani fikir olarak kabullenseniz "hayat bu" diyip bunu savunsanız bile yaptığımız tamamen farklı bi şey. Diğer bi neden kandırmayalım sebebimiz cevaplara sahip olduğumuzu, herhangi bi şekilde bu doğru bu tamamen doğru desek bile bunun bizim acımızı hala bitirmediğini hepimizin bilmesi.

Yani eylemlerimiz bu acıyı bitirmeye yönelikken, acıyı fikirsel kabullenişin çelişkili olduğunu farkettiğimde, onca çeşit eylemle bunu bitiremediğimden sorduğum soru tamamen tek yüzlülükle, başka bir yaklaşımla "acının tamamen bitmesi mümkün mü ?". Bu benim için devrim niteliğinde bi soruydu çünkü ben hiç sorgulamadan acıdan küçüklüğümden beri kaçıyorum veya onu geçirmeye çalışıyorum.
Bunu görmek büyük bi ekgibliği gösterdi bana tabii ki, bunca zamana kadar sosyal programlamaya direnen ben'im en temel olan acıyı hiç sorgulamayışım. Gözümün önünde olanı hatta gözüme sokulanın ne olduğunu anlamadan sürekli ondan kaçışımı.