Bende her insan gibi bu ızdırabı hisettiğimde bundan kurtulmak istedim. Müzik dinledim, hayal kurdum, açıklamalar yaptım, bazı şeylerle özdeşleştim, belli bi şeyde ilerlemek için mücadele ettim, oyunlar oynadım, sevgililer edindim, para istedim, ortamımı değiştirdim, fikirlerimi değiştirdim, intiharı düşündüm, dışarda takıldım, içki kullandım, mastürbasyon yaptım, tartıştım...

işin biraz daha acı tarafı bunlar hepimizin ortak paydası. Acılar kişiye özel sanardım. Tabii hepimizin acısının sebebi farklı ama çıkış noktamız, hissettiğimiz aynı şey.

Bu ızdırabın farklı kanallar yoluyla her bireyde olduğunu ucundan kavradığımda "neden birine yardım etmiyorum ?" Dedim ve olayın tamamen şu olduğunu gördüm:
Öncelikle kendi ızdırabımdan kurtulmak istiyorum ve ancak öyle başkasına yardım edecek gücü bulabilirim çünkü bu çatışma zaten olan bütün çeşitli enerjimi benden zütürüyor.
Olay buydu ve ben başka bi insandan farklı olmayarak bunu yaptığım için bütün insanlıkta bunu yapıyordu ve hiç bir zaman dışarıdan yardım alamıyorduk çünkü eylemlerimizde tamamen benciliz. Anne, baba, kardeş, arkadaş, hocamız, pgibolojik danışmanımız farketmez hepimiz buyuz ve diğeriyle yüzeysel ilgileniyoruz. Bu acımı dahada katladı çünkü buydum yani ötesine gidemezdim bu kadardım bunu benim yapıyor olmam bütün insanlığın bilincini ortaya koyuyordu. (Bu dışarıdan gelen yardımın niteliği konusunda da yazıcam)

Sonra zaten dışarıdan yardımın gelemeyeceğini anladığımda belkide hiç ayak basmadığım bir toprağa basıyordum ve bu toprağın ismi "baştan sona kendin keşfetmelisin"di.

Şimdi belki önceden dediğim gibi bazı cevapları din, bilim,nlp, kitaplar,sistemlerle vs bulmuş olabilirsiniz. Mutlu hissediyor olabilirsiniz ama o ızdırabınız sizi bi gün tekrar yakalayacak bu bi gerçek. Bu çeşitli kanallarla şu anki ızdırabımı dediğim gibi belli bi süre bende geçirdim ama bu tamamen ortadan kaybolmadı ve o yüzden bu noktada tek başımayım.