Bagajdan çıkan virüslü insan bana yaklaşmıştı. Elimde aldığım bıçağı suratına sapladım. Bıçağı geri almaya çalıştım fakat olmuyordu.
Resmen bıçak yüzüyle birleşmişti ve yüzünden çıkmıyordu. Duvardan tırmanmaya çalıştım ama olmuyordu. Kendimi arabaya attım ve kapıları
kilitledim. Resmen ölümü bekliyordum.Çok yaklaştılar. Uzun tırnaklarıyla camları çizmeye kırmaya çalışıyorlardı.Cam gittikçe daha çok
sarsılıyor ölüm bana daha da yaklaşıyordu. Camın kırılmasına az kala ateş sesi geldi. Virüslüler yere düştü. Arabanın arka camından baktığımda
bir asker arabaya doğru koşuyordu. Arabanın yanına geldi. Arabanın kilidin açtım ve aşşağı indim. Bana:
-Seni kurtarabildiğime sevindim. Benimle gel, dedi ve kendimi korumam için bana silah verdi. Askeri takip etmeye başladım başka çarem yoktu.
Akşam olmak üzereydi. Yolda gördüğümüz virüslülere sıkıyor ve ilerliyorduk. Güneş batmıştı ortalık sessizleşmişti. Dışarı hiç virüslü göremiyordum.
Askere:
-Gece olunca neden derin bir sessizlik oluyor ?,dedim. Asker:
+Nedenini bende bilmiyorum gece ortalıkta gözükmüyorlar.Şu ana kadar hiç görmedim. Aramızda biraz daha sohbet ettikten sonra nereye gittiğimizi sordum.
Askeri bölgeye olduğunu söyledi. Yaklaşık 10-15 dakika sonra karargaha vardık. Karargah oldukça kalabalıktı.Çok fazla nöbet tutan asker vardı.Bir bölüme
girdik. Yemeğimiz geldi yedik. Asker bana:
-Senin yolun nereye neden evden çıktın?
+Karantina altına alınan bölgeye gitmem gerek. Orada güvende olabilirim.
-Korkarım bu asla olmayacak.
+Neden ki? Orayı da mı işgal ettiler.
-Evet. Maalesef artık heryerdeler ve gittikçe çoğalıyorlar. Burada bizimle kal ve savaş.
Başka bir çarem olmadığını ama yinede düşünmek istediğimi söyledim. Bana kalacağım yeri gösterdi.ilk defa kendimi güvende hissettim ve yastığa kafamı
az da olsa huzurlu bir şekilde koydum.